ευεπίμικτος

εὐεπίμικτος, -ον και εὐεπίμεικτος, -ον (Α)

1. αυτός τον οποίο μπορεί κάποιος να πλησιάσει εύκολα, ο ευπρόσιτος («χώραν πᾱσιν εὐεπίμικτον», Στράβ.)

2. (για ανθρώπους) ο καταδεκτικός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + επί-μικτος (< επι-μίγνυμι)].